რა წერია სუფთა ქაღალდზე / ბესიკ ხარანაული / ნაწილი II

რა წერია სუფთა ქაღალდზე

V

- რა, ამდენმა ადამიანურმა შენ არ დაგღალა?

მოდი, მოვიხსნათ ბარგი,

ჩემოვსხდეთ,

დეიდაჩემო,

წმინდა არის შენი ჭაღარა,

როგორც ტაძრის თეთრი გუმბათი,

რომლის შეხედვაც

ვნებებს გვიქრობს

და შორს გვახედებს.

- ეს, ჩემი ქმარი რომ გცნობოდა,

განა ასე დამიყვავებდი?!.

მე და ჩემმა გოგომ გავწირეთ.

რადგან გვიშლიდა

ხელს გვიშლიდა

და მოვიშორეთ.

იმ მესამემ

ცული დაჰკრა კეფაში და

ბეჭებს უწვდინა!..

გარეთ ციოდა

დედა-შვილი

ბუხრის პირად ვისხედით და

თავ-ფეხს ვხარშავდით.

ის კი,

თითქოს

ყველაფერი ერთიუცბად დაინახაო,

ისევ ჩვენსკენ მოდიოდა,

გაღიმებული

და რაღაცის მახვეწარი.

რა უნდოდა იმ უბედურს,

ნეტა რას მთხოვდა...

სამმა დავმარხეთ ეზოში და

ქვეყნის თვალის ასახვევად

სამარეზე

თივის ძნა დავდგით.

მთვარიანი ღამე იყო -

ჩვენ ის მთვარის ძირში დავმარხეთ.

ხოლო ჩვენ კი

ცოდვამ უფრო დაგვაკავშირა...

ხვალ არ იქნება დღე,

ხვალ მზის სხივებს ნურავინ ელის,

რადგან ამ ღამით

მოხდა ყველაზე საშინელი რამ,

რაც კი მომხდარა!:

და თითქოს ჯიბრით,

მეორე დღეს მზე ამოვიდა

გამაძღარი და შენივთული,

თითქოს მსხვერპლი დაგვეკლას მისთვის

და ის სისხლი მიმატებოდეს.

ამობრწყინდა სიცოცხლის ბეჭედად

და უმანკოდ აბრჭყიალდა

თივის ბულულზე.

ადამიანურმა არ დაგღალა,

ამოდენამ, ამ უსასრულომ?

უბედურები არა ვართ, განა,

რომ, რასაც მიწა გვთავაზობს ხოლმე,

იმაზე ზეცა თავს გადაიქნევს?!

ჩვენივე თავის ჯვრებზე რომ ვართ გაკრულები,

განა ვერ ამჩნევ?

ჩვენივე სიკვდილს

სტუმრად ვესწრებით.

რამდენჯერ უნდა იწყოს თავიდან,

რამდენჯერ უნდა დაჰკრას კაცმა

მიწამყარს ფეხი,

რომ გაიხსნას და ეჩვენოს რამე,

იმედი რამე,

პასუხი რამე.

ან წუთები უბედურების

მთელს ჩვენს ცხოვრებას

ნათელს რად ჰფენენ?

ან რად მივყავართ სიხარულს იქ,

საიდანაც ვართ წამოსული -

ტკივილისაკენ?

რამდენჯერ უნდა ჩაიქინიოს

ხელის მტევანმა,

თავისით,

თითქოს ჩვენს უნებურად,

თითქოს რაღაცა აზრს ასრულებდეს.

სწორედ იმ ხელის იმ მტევანმა,

ჩვენ რომ გვარჩენდა,

ქალის თავქვეშ რომ ბევრჯერ დებულა

და უბეშიც ჩაცურებულა.

რად ეჯავრება ცხოვრებას ნეტა,

როცა მას კაცი ებღაუჭება,

და, მითუმეტეს, ერთადერთ კბილით!

ან რატომ უნდა ახსენებდე

შენივე ფეხებს,

მტკიცედ იდექით,

თქვენს მიწაზე როცა დგახართო!

ო, დედამიწავ,

შენ ხარ სურვილი,

რომელიც მე

შესრულებით არ წამიბილწავს,

შენ ხარ შუბი,

რომელიც ჩემს მკერდში გაიარს!

მაგრამ ყველაფერს

წამით ხომ მაინც უნდა შეეგუო,

ამ ყველაფრის წინ ხომ უნდა შედგე,

რომ შეიყვარო.

ან რამდენი რამ უნდა იხმო

და შეიზიზღო,

რომ შენი თავის ამარა დარჩე.

ჩვენ

ისე ვცხოვრობთ,

თითქოს ჩვენ არ ვართ,

მოგვიცლია ჩვენი თავისთვის?

დავკვირვებივართ

ჩვენი კანის თუნდაც ერთ უჯრედს?

კოცონივით რომ ანთია ჩაუქრობელად?

მაგრამ ჩვენს მზერას,

რომ ვერ ეღირსა,

რადგანაც ჩვენ

ჩვენი თავისგან ვართ განდევნილი,

დროით განსაზღვრულნი,

უმეცარნი,

ყბადაღებულნი,

”ჰაა” -ს მკითხველნი

ქვევრის პირივით.

ჩვენ

ერთმანეთის პირებიდან წაგლეჯილი

ჩვენი თავი ვართ

და სიცოცხლეც ჩვენი ისე ადრე თავდება,

როგორც ტუჩზე მიყუდებული

ნაკლული ბოთლი,

როცა ასეთი ენერგია გაქვს კაცს ყლაპვისა

და წყალს კი არა , ჰაერს ისრუტავ.

ნაყარზე დგას ჩვენი აზრი

და არა კლდეზე!

ვინ,

ვინ დაწვება თავის ლოგინში

დღის მტვრის გარეშე?

ვინ არ შემკრთალა,

სხვისი სიკვდილით

წამიერი აღტყინება რომ განუცდია?

ვის დააბრალოს საცოდავმა?

თავის უღონო არსებობას?

თუ ვინც დაჰბადა,

იმას უნდა ჩაუმტვრიოს

ფანჯრის მინები!

განა ჩვენ ის ვართ,

რასაც ვხედვთ,

ან რასაც სხვები მისჩერებიან?

მხოლოდ სიკვდილია ის კამარა,

რომლითაც ჩვენ

ჩვენს თავს შევიპყრობთ!

შიშია ჩვენი გულის მადანი.

VI

დავჯექ წყლის პირას

და დავიწყე ჩუმად ტირილი

და ჩავაყოლე

თვალი ჩემს მუხლებს

და გავხედე

ზურგსუკან ჩემს კვალს

და ვთქვი:

- განმშორდი!

ჩემი ცრემლები

იგულისხმება როგორც მდინარე.

სადაც შენი კვალი გაქრება.

წინგამხედავმა თრთოლვით ვიგრძენი,

თუ როგორ ნაზად

ჩამომაწყვეს მხრებზე ხელები

და რა სიფრთხილით

დაალაგეს ძუძუები

ჩემს დაღლილ ზურგზე…

და მომეჩვენა,

თითქოს ღმერთს ვსურდი,

რადგან ის მგზავრი,

ჩემნაირად რომ უცხოვრია,

ასე უეცრად

ასეთ სიტკბოს ღირსი არ არის.

- დაბრმავდი-თქო- ვუბრძანე ჩემს თავს,

რადგან არ მწამდა ჩემი თვალების

და აღარც იმის დაჯერება მინდოდა უკვე,

რომ კვლავ მოვტყუვდი.

წამოვდექი თვალდახუჭული

და ხმის კანკალით ვუთხარი სტუმარს:

- გამიყვანე მდინარე-მეთქი.

მან

მომწმინდა თვალზე ცრემლი,

მოსწყვიტა იგი მდინარის ბოლოს

და ჩუმად მითხრა:

გაახილე, შვილო თვალი,

დედა ვარ შენი!

ხა… ხა… ხახახა…

- გარეთ კი არა,

სამყაროში,

ვარსკვლავების შესაწუხებლად,

უსიამოვნოდ რომ შეეკრას

ზეცას წარბები,

ჩემს გვამში,

ჩემს სულში,

ჩემს საკუთარ კოსმოსში ჩავიხარხარე…

ო, თქვენ დაწნულო ვარსკვლავებო,

ჩემი ტყუპის ცალი სად არის?

- ის წაიყვანა შავგრემანმა,

შავ მიწაში

ჩაუძღვა კიბით.

ჩემი სული

შეურაცხყოფის,

გულის მოოხების

და მკვდარი თაგვების

გადმოყრის არე.

მინდორი,

სადაც

ყველას შეუძლია ბარვა და ჩიჩქნა

და მკვდრის დამარხვა.

და მე ვიხილე

ჩემი სული,

როგორც ველი

ნახირგაცლილი,

ორ ზეგანს შორის

რომ დარჩება შუაღამისას

და ქარი გაჰგვის

უკანსკნელ

იმის სურვილებს.

”ჩემი პატრონი

ქალაქს წავიდა

და იქედან დაბრუნდება

გამდიდრებული

და შემომავლებს

ღობეს ოთხკუთხივ,

დასახლდება,

მიწას ფეხს დაჰკრავს

და გადახედავს

მომიჯნავეებს.”

და იტყვის ღმერთი:

ვიღაცა ხომ უნდა ტიროდეს,

რათა ცრემლებით დარაჯობდეს

ქვეყნის სიხარულს,

ამოირჩია

და უბრძანა

სვილისფერ ჭაბუკს:

შენი თვალები

სახედველნი კი არ არის,

საცრემლენია!

ყოველი ტირის

შენი თვალებით,

სადინარია ყველა ბალღამის,

შენი ცხვირი

წყალგამყოფია,

შენი ღაწვები

იმ ცრემლების ბილიკებია,

შენი სუნთქვა

არხევს მათ ტალღებს,

შენი ყელი

იმ ნაკადთა ჩაკონებაა,

შენი მკერდი

იმ ცრემლების ჩასაკარგავი.

ვის ძინავს

პირში ცივწყალდაგუბებულს,

ვინ დარაჯობს დედამიწას

ჯოხდაყუდებით?

ცრემლი ჩვენი,

პატიოსანი!

რამდენი რამეა ადამიანი!

აი, თუნდ ეს ხე:

მარტო რომ დგას,

აი, ეს ძაღლი:

ქუჩაზე რომ ცდილობს გადასვლას,

თავმოქცეული,

დაკვირვებული.

მე კი ვეფერები ამ ხეს,

ხელს ვუსვამ

და იმ ძაღლსაც

სიყვარულით თვალს გავაყოლებ,

მაგრამ ადამიანს ვინ ეფერება!

ჩვენ ხომ ბევრი რამ გვაქვს ისეთი,

რათა ჩვენზე ხელი აიღონ.

ჩვენ ჯერ გვეუბნებოდნენ,

- აბა , იცინეთო,

და ჩვენ ვიცინოდეთ,

- უხახახახა…

მერე გვითხრეს,

- ახლა იტირეთო!

და ჩვენც ვქვითინებდით,

- უჰოჰოჰოჰო…

მერე კი გვითხრეს,

- აი, ნახეთ, რასა ჰგავხართო!

მძულს ყველა,

ვისთვისაც სულერთია ადამიანი.

ის მგზავრია და

სულ იმას ცდილობს,

რომ გაიხსენოს,

საიდან მოდის.

ისიც არ გიკვირთ,

რომ ამხელა გზა გაიარა?

მან მზე იხილა ამოოხვრაში

და გადაწერა ყველაფერი,

რაც კი იხილა!

ნუ მოსთხოვთ მას,

რაც არ შეუძლია

და თავის თავსაც

ნუ მიაჯაჭვებთ.

გინახავთ

თქვენ ის

დაბალ სკამზე ჩამომჯდარი,

თავის ბუხრის წინ,

ღველფებში რომ ჩაიყურება?

რას ფიქრობს იგი?

თავისთავზე არა ფიქრობს

და არც თავის მოკლე გზაზე

არა სწუხს იგი!

განა ციმციმზე და კრთომაზე

თვალი მაგრდება?

ერთი წამით რომ შევაჩეროთ,

ხომ დავინახავთ,

მანამდე კი

ჩვენ ბავშვები ვართ,

ჩიტისჭერად აღტყინებულნი.

ჩვენს დაფიქრებას

განათება მოჰყვება განა?

ბარი კი ჩავა მიწაში და

ქალის მუცელიც ჩაიზნიქება

და კალამიც

მელანში ჩასჯგვლემს,

მაგრამ აზრი კი ვერ შეაღწევს

იმ ბლანტ სივრცეში…

ჩვენ წინ, ის უკან…

იმ პირობით,

რომ არ არსებობს

არც წინ, არც უკან…

და ჭკუაზე რომ არ გადავიდეთ

და სულ რომ არ გადავიჩეხოთ,

ჩვენ გვაქვს ცხოვრება

და ჩვენი თავი,

გვაქვს სიცივე,

რათა გავთბეთ

და გავიხაროთ,

გვაქვს შიმშილი,

რათა გავძღეთ

და მადლობა ვთქვათ,

გვაქვს ვარსკვლავბი,

რათა დავტკბეთ

იმათი ცქერით,

გვყავს ქალი,

რათა იმან

წარმოშვას კაცი,

საბერველივით დაუბეროს

და გააღვივოს

და რომ კაცმა

წამოშვას ქალი,

გაიხსენეთ პატარა ბავშვი:

მიამიტად რომ ჰგონია,

ტვირთს ვეწევიო,

რაკი ხელი მოავლებინეს

და წყაროს წყლიდან

სახლისაკენ წამოიყოლეს.

ისე ჩვენც ხომ არ გვეჩვენება,

რომ ვიტვირთეთ ჭეშმარიტება,

რაკი ოდნავ მხარით შევეხეთ.

VII

განა რატომ არ დავიწყე ლექსების წერა,

რომ ქვეყანა გადამერჩინა?!

ახლა კი

თვითონ ჩემი თავი გამჭირვებია.

მოიწი, ქალო,

და უყურე,

ჩემს სიმღერაში

დიდი ცრემლი

პატარებს რომ თან გაიყოლებს.

მე კი

ჩემს ყველა ნიღაბს გაჩვენებ.

მოიწიე

და დანდობით

გვერდს დამიჯექი,

შენთვის ვარიგებ ახალა ამ სიტყვებს,

როგორც

ორი მოსისხლის ხელებს.

თუ მოგაბეზრო,

გამაჩერე ხელის აქნევით,

ვით დუქანში მევიოლინე!

ღიმილი ესე,

სახეზე რომ მკიდია ახლა,

უკანასკნელი ნიშანია,

რომ ცოცხალი ვარ.

არარ შემიძლია ჩაკონება,

არარ შემიძლია გადარევა,

ვუცდიდი,

მაგრამ არ მომცა

ნიჭი მოყვასის სიყვარულისა!

ღიმილია ერთადერთი,

რომ მაშრიალებს,

ჩემი თეთრი დროშაა იგი,

რომელთაც მე მეტრებს ვუზავდები,

მეგობრებს ვხვდები...

ვიდრე ისიც არ ჩამომგლიჯეს.

მოიწი, ქალო,

ჩემო მუდმივო თანამგზავრო,

მაგრამ გახსოვდეს:

რამდენიც გინდა

ჩემმა პირმა აუგი გითხრას,

გული მუდამ გებოდიშება.

მოდი,

ჩამოვსხდეთ წყლის პირას და

ცრემლი

დავართოთ.

VIII

ქალის ცხოვრება

მის ბალიშქვეშაა.

ნივთნი პატიოსანნი,

რომელთა ხილვას

თვით მთვარეც კი ვერ შესწრებია,

იქ იმალვიან,

ცრემლის რუებიც

თავს აქ იყრიან,

იქ ინასკვიან.

სასიყვარულო ბარათიც რამ -

მოუცლელეობით

თუ ვერ მოხერხდა მისი დახევა,

იქ იმალება.

მაგრამ ჩვენ ხელს

იმ ბალიშქვეს ვერ შევაცურებთ,

თქვენ ეს თხელ წყალში

თევზის ჭერა კი არ გეგონოთ,

ქვის ქვეშიდან

თევზს რომ დაითრევთ,

მუჭაში რომ აიფართხალებთ

და ნაპირს რომ გამოხედავთ

გამარჯვებულნი.

იქ კი მე ვდგავარ!

- ეს მე, ძვირფასო?

ეს სულ მე, არა?..

არა, აქ ხომ უხერხულია,

იქეთ ბიჭები ბანაობენ

და სულ ჩვენსკენ იყურებიან.

მაშინ... არა...

მაშინ... მე თვითონ.

”განვიბანო”!

ო, ვინ იტყვის კიდევ ამ სიტყვას,

ისე მართლად

და გულწრფელად,

როგორც შენ, ქალი.

გარს რად უვლი ჩემს ბაგეებს,

ვით ცეცხლის კოცონს?

ბოლოს გინდა რომ გადაეშვა?!

ჩემი ზოდიაქო

ქალის ყველაზე წმინდა ადგილზეა

და ღმერთო, ღმერთო,

ნუ მომაკლებ მე

ამ დღეთა ტკბილთა

ჩემს ზედა დენას,

როგორც ლბილ ტალღათ

და ლამ-წყალთა

არონინებ და აქევქევებ

თევზთა, მცურავთა,

ბაყაყთა ზედა.

ქალის თაღებში მიედინება

ჩემი ცხოვრება,

მე თვითონ კი

ჭუჭყიანი ვარ!

ქალი,

რომელიც ჩემი სურვილით

იღვენთებოდა ვით საყდრის ჭერი,

ჩემს წინ დგას ახლა.

”მე თვითონ” - თქვა მან,

თითქოს თანხმობა

მარტო ღმერთმა კი არ ურჩია,

მისმა ერთგულმა მეგობრებმაც

გამოაცილეს,

რათა

ასე არ დარჩენილიყო

ეს ლამაზი და ჭკვიანი ქალი.

ერთმა მათგანმა,

ოჯახის ქალმა -

თითქოს ხელიც კი უბიძგა

და მოაგდო

ჩემამდე ტუქსვით,

ხოლო მეორემ,

ორმოცი წლის გაუთხოვარმა,

თავი დახარა,

რაც თანხმობას ნიშნავდა უკვე.

ერთ გათხოვილ ქალს

სულიწმინდისგან მიდგომაღა ენატრებოდა,

ვევედრებოდი სულ ბოლო ნოტზე,

რომლის შემდეგაც

ქვითინი იწყება...

ტირილის პირას დავდიოდი,

მის მწვანე მოლზე,

გაკვირვებისგან

სული სახეზე გამოეფინა!

ეხ! ქალს რომ ლოდი აწევს გულზე,

იმას დამტვრევა კი არ უნდა,

დადნობა უნდა,

როგორც ქვამარილს

ხარლარის ლოკვით!

თავს რომ გვერდით გადაიგდებს,

თმებს რომ გადიყრის

და ყელყურს რომ გამოაჩენს...

კაბა რომ მუხლებს ააცოცდება

და იქ შედგება -

რა შეედრება!

და...

ნეტავი თქვენა, მკვდრებო,

რომ არარაფერი აღარ მოგინდებათ!

თავისი თავით

ქალიც შეკრთება,

მაგრამ საიდან ჩაეჭრებათ სიყვარული

ამ პატარა გოგონებს ნეტავ!

ვცემე, გავლანძღე

და ის პირველად დაწვა თავისთვის,

მისი პროტესტი უხმო იყო,

როგორც თოჯინის,

სიტყვები უხვად მომდიოდა,

რადგანაც მე თავსაც ვიცავდი,

დედის მუცელში შევაბრუნე,

აღარაფერი ამართლებდა

იმის სიცოცხლეს.

და როცა გვიან,

სიბნელეში გავიგონე

მისი ტირილი,

პირველად ვიგრძენ,

რომ ის სუსტი გოგონაა,

მე კი- ვინა ვარ?!

რაღაც წმინდამ გვერდს ჩამიარა.

ძუძუებს შორის

სწორედ რომ გველის საგდებია,

მისი საწოლი!

მოგესალმებით, აივნებო,

მთელი თქვენი ქალიშვილებით!

ო, ღირს ამათი გაკვირვება,

ფანჯრის რაფაზე დაყრდნობილების,

აივნებზე გადმომდგრებისა...

ჩაითრიე, აიყოლიე!...

მაგრამ როგორღა აღვფრთოვანდე,

როდესაც ვიცი,

თუ როგორი ტანჯვით

შეკოწიწდა ეს სილამაზე.

რა ნაჭრებით,

რა ნაკერებით!..

გავტეხე

თქვენი სიცილის ფანჯარა!

გახსოვს,

მთვრალი და ოხერტიალი

ფურთხით რომ მიიკმევდი გზას?

ვინ იყო შენთან

ქარისა და ფოთლების გარდა!

შენ ხალხს ხედავდი

მხოლოდ წელსქვევით,

თითქოს დანარჩენი

ჩრჩილს შეეჭამა.

შენ ქალებს ხედავი

მხოლოდ წელქვევით,

თითქოს გინდოდა გამოგეცნო

წინმიმავალ ქვედატანთაგან

რომელი იყო წმინდანისა...

ადიოდნენ და ჩადიოდნენ,

თითქოს ამბობდნენ,

შენც... იმასაც...

შენც... იმასაც...

ატრუვებული

ძაღლი ძუკნას რომ გაჰყვება

უცხო უბანში,

რას დანართებენ იქაური ნაგაზები,

ვინ ვერ მიხვდება!

ჯოჯოხეთში რომ მოხვდებით,

მეც მინახულეთ!

* * *

IX

გინახავს მარტში

როგორ დგანან ხეები და

როგორ ელიან,

რომ ერთ ძახილზე

იფეთქონ და გამოჰფინონ

მწვანე კვირტები.

მანამდე კი... ჩიტი გადიფრენს

გამხმარ რტოებზე.

მომიცადე, გაზაფხულო,

ჯერ ნუ გაშლი

შენს მწვანე კარვებს,

მე ჯერ ისევ იმ ზამთარში ვარ,

გაბურდული მის თეთრ გორგალში.

მომიცადე,

და სულში ნუ შემომიძვრები,

მომიცადე

და თვალებში ნუ ჩამეჭრები,

თორემ შენი ელდა მეტია,

ვიდრე ათასი ჩიტის ერთად აფრთხიალება,

ვიდრე ათასი ფოთლის ერთად აღმოცენება,

და ნუ მაკვირვებ, დღეო, რომ აქ ვარ!

მე აქ ვარ,

ჩემი მეგობარი კი

ცასა ჰკიდია

ცოლის ნაწნავით!

ჰეი, ვინა ხარ,

მანდ ვინ იმალვი?

განა შენ კი უყვარდი შენს ცოლს?!

განა მას შენთვის

ქანდარიდან ყვავილები გადმოუყრია?

განა მას შენ

თავიდანვე თან გამოჰყევი?

განა თქვენ ერთად ჩაგიფიქრეს?

სად იყავი,

როდესაც ის

ველის ყვავილებს აგროვებდა

თავის ოცნების ჭაბუკისათვის?

იქ,

იქ უნდა მდგარიყავი,

შე უბედურო,

მისი არსობის სათავეში,

იქაური წმინდა წყლები უნდა გეტოპა!

ჩემი შეყვარებული

სხვა მხარეშია,

სხვა ქვეყნის ქარი უფრიალებს თმებს,

სხვა ქუჩაში დაიარება,

სხვის ლოგინში წევს!

ვინ მელის მე გზაჯვარედინებზე!

ვინ შეიკრავს სუნთქვას

ანდა

პირში ლუკმას ვინ დაიყოვნებს,

- მოიცადე, ხომ არ მოდისო!

ან ვინ იტყვის სველ ბალიშში სახეჩარგული:

- მიყვარს, მიყვარსო!

ვერ შევუნახეთ

ერთმანეთს თავი,

გაგვცალეს

გზისპირს მდგარი ხესავით,

ჩემი ნაყოფით

შენი კალთა არ დაზნექილა,

შენი ნაყიფით

ჩემი ტუჩი არ დასუსხულა,

ვერ შევუნახეთ

ერთმანეთს თავი!...

ახლა რად გვინდა

გვამების ვნება,

ჩვრების ერთურთზე ყელების ჭდობა,

ჩვენი ზაფხული დამთავრებულა,

ვერ შევუნახეთ

ერთმანეთს თავი!...

წყეული იყოს,

ვინც პირველმა

შეგვახო ხელი,

ვინც პირველმა გაიფიქრა:

- რა კარგიაო!..

ჩვენ ხომ ერთ ჭერქვეშ

არ გვიცხოვრია,

ჩვენთვის ლოგინი არ გაუშლიათ,

ალგამოვლილი პეპლებივით

ჩვენს ფრთებზე ვტირით.

ვერ შევუნახეთ

ერთმანეთს თავი!...

მაშინ მივილურსმოთ ერთმანეთზე,

ერთმანეთის ჯვარზე გავეკრათ,

შური ვიძიოთ

წარსულზედაც და მომავალზეც...

და იმაზეც,

ვინაც ერთად არ ჩაგვიფიქრა,

ასე გაგვწირა...

ჰოი, დამმალე,

გევედრები,

დამმალე სადმე,

თუნდაც დროის რომელიმე გამოქვაბულში,

თუნდაც მიწაში,

სადაც კაცს უკვე აღარავინ სდევს...

და თუნდაც,

თუნდაც შენს სხეულში,

რადგანაც ჩემთვის

უკვე სხვა კარი არ გაიხსნება!

მხედავ?!

ხომ მხედავ,

როგორ გაწყდები,

როგორა გბურჩქნი ძუძუებში,

გეტოტები, გედგაფუნები,

ჰოი. გაიღე,

გაიხსენი და ჩამიყოლე,

და ჩამიტოლე

და მერე, მერე...

დაიკეტე,

დაიხურე

და დაიბეჭდე

და დამფარე მე,

უპასუხოდ დატოვებული!

-------------------------------

ნაწილი II

დასასრული